Türk yapımı korku-gerilim oyunu Death Relives, oyuncular tarafından büyük bir merakla bekleniyordu. Fragmanlarıyla yarattığı atmosfer, oyuncuyu içine çeken kasvetli bir malikâne, bilinmezliğin hâkim olduğu karanlık bir anlatı ve alışıldık korku formlarının dışına çıkan deneysel yapısıyla dikkat çekti. Özellikle bağımsız bir Türk stüdyosunun, böylesine cesur bir yapıyı hayata geçirme çabası heyecan vericiydi. Oyun, bu beklentilere karşılık verirken çeşitli açılardan hem güçlü hem de zayıf yönleriyle oyuncuya eşsiz fakat tartışmalı bir deneyim sunuyor.
Hikaye ve Arka Plan
Death Relives, sıradan bir günün dehşet dolu bir kabusa dönüşmesiyle başlıyor. Ana karakter, annesiyle birlikte bir etkinlikten dönerken yolda ağır yaralı bir adam görüyor. Yardım çağırmaya çalışırken her şey aniden değişiyor: Yaralı adam, annesini kaçırıyor. Bu travmatik olay, karakterin zihinsel çözülmesini ve annesini bulma çabasını tetikliyor. Takip eden dakikalarda kendimizi terk edilmiş, uğursuz bir malikanede buluyoruz. Ancak bu mekân sadece fiziksel değil; aynı zamanda karakterin zihinsel labirenti.
Oyun ilerledikçe gerçeklik ile illüzyon arasındaki çizgi silikleşiyor. Oyuncu yalnızca annesini değil, aynı zamanda kendi benliğini de kurtarmaya çalışıyor. Death Relives, bu kişisel yolculuğu inanç, travma ve hatıraların bulanık sularında anlatıyor.
Oyunun sunduğu en özgün sistemlerden biri mobil uygulama entegrasyonu. Oyuncular, oyunla eşleşen bir mobil uygulama aracılığıyla karakterin sosyal medya hesaplarına ve mesaj geçmişine ulaşabiliyor. QR kodlarla erişilen bu içerikler, sadece karakteri değil; onun geçmişini de gözler önüne seriyor. Bu sistem, klasik oyun anlatısının ötesine geçerek transmedya deneyimi yaratıyor.
Oynanış: Karanlığın ve Bilinmezliğin İçinde
Düşmandan kaçmak ya da onunla yüzleşmek, gerilim dozunu belirleyen temel yapı taşlarından biridir. Ancak Death Relives, bu temel üzerinde değil, oyuncunun sabrını sınayan tekrarlar üzerine kurulu gibi hissettiriyor. Başlarda elimizdeki silah ile düşmana karşı koyabiliyor olmak küçük bir güven hissi yaratsa da, kısa süre sonra düşmanın güçlenmesiyle bu mücadele anlamsızlaşıyor. Mermiler yetersiz, düşman ölümcül; sonuçta geriye sadece kaçmak kalıyor. Ancak bu kaçış bile bir süre sonra korkunun yerini yılgınlığa bırakıyor. Çünkü kaybedilen her karşılaşma, bizi uzun bir geri dönüş yoluna itiyor. Hem fiziksel olarak haritada hem de motivasyon olarak zihinde.
Animasyonlar ise bu deneyimi desteklemek bir yana, çoğu zaman akışa ket vuruyor. Özellikle rahiplerden kan alma süreci, hem teknik olarak hantallığı hem de zamanlama açısından sıkılığıyla oyuncuyu oyundan koparıyor. Pelerin altında fark edilmeden yaklaşmak, rahibi etkisiz hale getirmek, kanı şırıngaya çekmek ve ardından saatin içine yerleştirmek… Bunların her biri başlı başına uzun animasyonlar eşliğinde ilerliyor. Bu sırada oyun sizi bir zaman kıskacına sokuyor: Xipe Totec diğer boyuttayken kısıtlı süreniz var, ama bu süre bile bu işlemlere yetmiyor. Sonuç olarak oyunun verdiği mesaj şu oluyor: “Tanrıyı alt edemezsin, onunla yaşamayı öğren.”
Bu döngü, sürükleyici bir korku deneyimi sunmak yerine, oyuncuyu tekrar eden eylemlere ve sonuçsuz gerilimlere mahkûm ediyor.
Agresif Düşmanlarımız: Xipe Totec Ve Rahipleri
Oyunun başlıca düşmanlarından biri olan Xipe Totec, sadece görüntüsüyle korkutmuyor. Sunduğu zorlukla da oyuncuyu sürekli diken üstünde tutuyor. Bu boss karakterle ilk karşılaşmalarınızda onu yalnızca iki mermiyle yere serebiliyorsunuz. Ancak ilerleyen bölümlerde aynı düşmanı yenmek için üç, dört hatta beş mermiye ihtiyaç duyuluyor. Oyunun verdiği mermi sayısı ise bu artan dirence oranla sabit kalıyor. Bu dengesizlik, savaşmanın anlamını sorgulatıyor.
Oyuncuya verilen tek silah, Aztek kültüründen esinlenilmiş double barrel bir pompalı tüfek: Xizoltic. Ne var ki bu silah, ilerleyen bölümlerde yetersiz kalıyor. Mermi sayısı az; düşman ise gittikçe güçleniyor. Bu da oyuncuyu doğal olarak saklanmaya ve kaçmaya itiyor. Fakat yapay zekâ, bu stratejiyi neredeyse imkânsız hale getiriyor.
Düşman döngüleri zamanla ezberlenebilir hale gelse de, yapay zekâ sizi sürekli rahatsız etmeyi başarıyor. Silaha güvenemiyorsunuz, saklanamıyorsunuz. Bu ikili yapı, gerilimin yerini sıkıntıya bırakıyor. Oyun sizi karar vermeye zorlamıyor; seçenekleriniz zaten etkisiz hale geliyor.
Rahipler ise bambaşka bir sistem sunuyor. Her biri belirli bir bölgede volta atan, hayaletimsi bir yapıya sahip. Onlara yaklaşmak tehlikeli ama aynı zamanda gerekli. Çünkü karakterinizin ölüm saati yaklaştıkça, kan ihtiyacı artıyor ve bu ihtiyacı yalnızca rahipleri öldürerek karşılayabiliyorsunuz.
Ancak onları alt etmek için zamanlamayı iyi yapmanız gerekiyor. Doğru anda yaklaşmak ve doğru anda saldırmak şart. Oyunda elde ettiğiniz hayalet pelerini, rahiplerin sizi görmesini engelliyor. Bu da kısa süreli bir avantaj sağlıyor. Fakat bu avantaj, düşman çeşitliliğini zenginleştirmiyor. Oyunda rahipler ve Xipe Totec dışında yalnızca bir farklı düşmanla karşılaşıyorsunuz. Üstelik o düşman da sadece birkaç dakikalık bir sekansa özgü.
Sonuç olarak, düşman çeşitliliği sınırlı, yapay zekâ ise çoğu zaman sinir bozucu. Oyuncu, savaşmakla kaçmak arasında sıkışıyor ama hiçbir seçenek tam anlamıyla işe yaramıyor.
Bulmacalar: Gerilim Değil, Gecikme Yaratıyor
Bir korku oyununun ritmini belirleyen en önemli unsurlardan biri, oyuncuya nefes aldıran ve aynı zamanda dikkatini yoğunlaştıran bulmacalardır. Death Relives’de ise bu alan ciddi şekilde zayıf kalıyor. Bulmacalar teknik anlamda çözülmesi zor değil, hatta çoğu yalnızca objeleri doğru yere koymaktan veya belirli bir yönü tutturmaktan ibaret. Ne yaratıcı ne de düşündürücü bir yön barındırıyorlar. Asıl problem, bu basit bulmacaların Xipe Totec’in varlığıyla birleşerek yapay bir zorluk oluşturmasında yatıyor.
Her adımda ensenizde hissettirdiği Xipe Totec tehdidi, bulmaca çözümünü stratejik değil, tahammül sınayan bir bekleyişe dönüştürüyor. Bulmacayı iki dakikada çözebilecekken, Xipe Totec’in sürekli araya giren devriyeleri yüzünden bu süre 10-15 dakikaya kadar uzayabiliyor. Bu durum korku hissinden çok bir tıkanmışlık ve sıkıntı hissi yaratıyor.
Oynanış çeşitliliği ise ne yazık ki bu döngünün ötesine geçemiyor. Geliştiriciler, oyuncuya yeterli seçenek sunmuyor. Görevler tekdüze ilerliyor ve zaman zaman oyunda ilerleme hissi tamamen kayboluyor. Xipe Totec’e yakalanmadan bir işlemi tamamlamak, oyunun esas amacı haline geliyor. Bu tekrar tekrar yaşandığında, oynanış gerilim değil, yılgınlık yaratıyor.
Combat Sistemi: Elinde Tüfek Var Ama Boş
Death Relives, dövüş sistemini hayatta kalma mekaniklerine bir alternatif olarak sunmayı hedefliyor. Geliştiriciler bu sistemi, türün klasik yapısına karşı farklı bir yaklaşım olarak konumlandırıyor. Ancak bu sistemin uygulama biçimi hem sığ hem de çelişkili. Oyuncuya verilen tek silah, klasik bir double barrel pompalı tüfek. Silahımız adını Aztec döneminden almış olan Xizoltic. Başlangıçta Xipe Totec, iki atışla yere serilebiliyor. İlerleyen bölümlerde aynı düşmanı alt etmek için üç, dört hatta beş mermi gerekmeye başlıyor. Bu durum, eldeki mermi sayısının kısıtlı tutulduğu bir oyunda oldukça ters işliyor. Düşman güçlenirken, oyuncunun imkanları aynı kalıyor ya da daha da daralıyor.
Outlast ve Amnesia gibi oyunlar, saklanma mekaniklerini bir zorunluluk hâline getirdi. Geliştiriciler, bu mekanikleri tüm oyun sistemine entegre ederek güçlü bir gerilim atmosferi oluşturmayı başardı. Resident Evil gibi oyunlar da ise mühimmat ve eşya kontrolü ön plana çıkıyordu. Geliştiriciler, aksiyonla harmanlanan bir envanter yönetimi sunarak oyuncuyu zorlu kararlar almaya zorluyordu. Death Relives’te ise işler karışık. Oyuncuya önce düşmanla çatışma imkânı veriliyor, ardından bu imkan neredeyse tümüyle elinden alınıyor ve saklanmaya mahkûm ediliyor. Bu çelişki, oyuncunun deneyimini belirsizleştiriyor. Ne kendimizi savunabildiğimiz bir aksiyon-survival oyunu hissi oluşuyor, ne de gizliliğe dayalı net bir hayatta kalma korkusu atmosferi kurulabiliyor.
Yapay Zeka Deneyimi Çok Etkiliyor
Xipe Totec’in bizi yakalayışı veya sesimize duyarlılığı gerilim yaratmıyor. Çünkü bu karşılaşmalar çok sık ve çok etkisiz. Çünkü Xipe Totec bizim nerede olduğumuzu tam anlamıyla hissedebiliyor. Düşman, sık sık saklandığımız bölgeye geri dönüyor ve çevrede oyalanarak oyuncuya nefes aldırmıyor. Bir süre sonra oyuncu kaçmayı başaramadığında sadece durup ölmeyi beklemeye başlıyor. Bu noktada oyunun sinir bozuculuğu korkunun önüne geçiyor ve gerilim hissi yavaş yavaş yok oluyor.
Bu dengesizlik, silah kullanımını anlamsızlaştırıyor. Bir noktadan sonra oyuncu, silahına güvenmek yerine saklanmayı ve kaçmayı tercih ediyor ki bu da oyun tasarımıyla doğrudan çelişen bir karar. Saklanma alanları yeterli özgürlüğü sunmuyor. Düşmanın yapay zekâsı, sabit döngülerle bile olsa oyuncuyu sürekli rahatsız ediyor. Sonuç olarak oyuncu, dövüş sistemine güvenemiyor. Saklanmaya çalışsa da bu çözüm pratikte işe yaramıyor. Bu ikili yapı, oyuncunun karar alma özgürlüğünü yok ediyor ve gerilim yaratması gereken anları, sadece yorucu tekrar döngülerine dönüştürüyor.
Müzikler ve Seslendirme
Oyunun seslendirme performansları, en güçlü taraflarından biri. Karakterlerin replikleri, duygu geçişleri ve özellikle ana karakterin içsel çatışmalarını yansıttığı anlar son derece başarılı. Bu yönüyle Death Relives, hikâyesini sadece görsel değil, işitsel olarak da taşıyabilen nadir bağımsız yapımlardan biri olmayı başarıyor.
Ancak aynı özen, ne yazık ki müzik tarafında gösterilmemiş. Oyunda arka plan müzikleri oldukça silik ve akılda kalıcı olmaktan uzak. Gerilimi yükseltecek crescendo’lar, adrenalin pompalayan ses darbeleri ya da sessizlikle oynayan dramatik vurgular yeterince kullanılmıyor. Oyun boyunca karşılaştığımız tehlikeli sahneler, çoğunlukla monoton ses atmosferleri eşliğinde ilerliyor ve bu da oyuncunun kendini tehlike altında hissetmesini zorlaştırıyor.
Son Olarak…
Death Relives, eksiklerine rağmen umut vaat eden bir yapım. Yerli bağımsız oyun sahnesi adına deneysel fikirleriyle öne çıkan bir iş olması, yapımcılarının gelecekte çok daha iyi projelere imza atabileceklerini gösteriyor. Daha rafine edilmiş oynanış mekanikleri, anlatının daha iyi bir şekilde oyuncuya aktarılması ve özellikle teknik cilalama konularında güçlendirilmiş bir yaklaşım ile bir sonraki oyunlarını büyük bir merakla bekliyorum. Biz oyuncular olarak görevimiz yapıcı eleştiriler yaparak sektörü daha ileriye taşımak. Oyunun yapımında emeği geçen arkadaşların da bu yorumları göz önünde bulundurarak daha iyi ürünler ortaya çıkarmasını umut ediyorum. Bu yolda ilk adımı atarken eksikler yaşanabilir. Ancak önemli olan, yürümeye ve gelişmeye devam etmektir.
Daha fazla haber ve incelemelerimiz için sitemize ve sosyal medya hesaplarımıza göz atmayı unutmayın!
Death Relives
Death Relives, eksiklerine rağmen umut vaat eden bir yapım. Yerli bağımsız oyun sahnesi adına deneysel fikirleriyle öne çıkan bir iş olması, yapımcılarının gelecekte çok daha iyi projelere imza atabileceklerini gösteriyor. Daha rafine edilmiş oynanış mekanikleri, anlatının daha iyi bir şekilde oyuncuya aktarılması ve özellikle teknik cilalama konularında güçlendirilmiş bir yaklaşım ile bir sonraki oyunlarını büyük bir merakla bekliyorum.
Artılar
- Artık klişeleşmiş cin, zombi, mutant vb. gibi temalardan uzaklaşıp cesur ve yenilikçi bir fikir ile karşımıza çıkılması
- Oyunun hikayesine ve ortamına destek olan mobil app gerçekten çok yaratıcı ve güzel bir eklenti
- Olağanüstü seslendirme
Eksiler
- Oynayış döngüsü belli bir süre sonra ağırlığını yitiriyor yerini tekrara bırakıyor
- Aztec'lerin hikayesi çok yoğun işlenirken günümüz hikayesi askıda kalıyor
- Kovalamaca ve korku sekanslarında müzik eksikliği çok fazla hissediliyor
- Kısa oynayış süresi
- Yapay Zeka Davranışları