Wicked: For Good İncelemesi

Wicked (2024)‘ün beklenmeyen başarısının ardından, içimde ikinci film Wicked: For Good için asla olacağını tahmin etmediğim bir merak uyanmıştı. Jon M. Chu yönetmenliğindeki iki filmlik fantezi müzikal eseri, esasen tek bir bütünün iki parçası niteliği taşıyor. Bu seri, L. Frank Baum‘un 1900 tarihli the Wonderful Wizard of Oz adlı çocuk romanının karanlık bir yeniden yorumu olduğunu söyleyebileceğimiz 1995 çıkışlı Wicked: The Life and Times of the Wicked Witch of the West kitabından temel alınarak tiyatro sahnesine uyarlanmış; en nihayetinde kendine beyaz perdede yer bulmuştu.

Wicked: The Life and Times of the Wicked Witch of the West, Gregory Maguire tarafından Elphaba Thropp adı verilen Batı’nın Kötü Cadısı’nın biyografisi olma özelliği taşıyor. Bununla birlikte eser, kendisinden uyarlanan eserlere de ilham olacak düzeyde; toplumsal dışlanma, radikalleşme, propaganda ve hatta terörizm üzerine pek çok şey söylüyor. Maguire, geleneksel bir kötü karakteri sempatik bir bakış açısıyla ele alarak kötülüğün doğası üzerine bir tartışma açıyor. Wicked: For Good, ilk filmin ışıl ışıl renklerini kaybetmiş ve uyarlandığı eserin ana tartışması üzerine yoğunlaşmış, fakat hikayenin ilk parçasının yükünü omuzlarında taşımaya çalışırken sendelemiş bir eser olarak karşımıza çıkıyor.

Bir Yılın Ardından Oz Diyarı’na Geri Dönüş

Wicked (2024), set ve kostüm tasarımları ve görsel efektleri ile izlemekten ‘muhteşem’ keyif alacağınız bir görsel dil yaratmıştı. Filmin çok büyük kısmı bir gençlik dizisi müzikali hissi taşıyordu ve bunları harika besteler ve performanslar ile desteklemişti. Wicked: For Good için aynı şeyi söylemeyeceğim. İlk filmin cıvıl cıvıl havası; havada uçuşan gökkuşakları, parıltılar ve şeker değnekleri, yerini kızgın kalabalıklara, işkence gören hayvanlara ve meşalelere bırakıyor. İlk filmin renkli dünyası, aslında hiç de renkli olmayan anlatısıyla bir tezatlık yaratırken; ikinci filmin karanlık ve buhran dolu atmosferinin kalbindeki umut da benzer bir tezatlık oluşturuyor.

Cynthia Erivo’nun canlandırdığı Elphaba Thropp, ilk filmde sıkça gördüğümüz şaşkın ve masum yüz ifadesini geride bırakmış; artık ne yaptığını daha iyi bilen, sorumluluk alan ve makûs kaderini kabullenerek trajik bir kahramana dönüşme yolunda ilerleyen bir karakter haline gelmiş.

Filmin tek başrolü de o değil elbette. Ariana Grande, Glinda Upland rolüyle başrolü bir kez daha Cynthia Erivo‘dan çalıyor ve sahne ışıltısını üstünde tutuyor. Bunun en büyük nedeni ise film boyunca ne yapacağını az çok kestiremediğimiz, en gelgitli karakterin açık ara Glinda olması. Filmin müzikal tarafı büyük ölçüde ilk filmin gerisinde kalsa da Ariana Grande’nin performansının öne çıktığı bazı duygusal yorumlar bu etkiyi önemli ölçüde destekliyor. Bununla birlikte ikilinin bir kez daha ortaklaşa performanslarından etkileyici olanlar da bulunuyor. Wicked: For Good, müziklerin akılda kalıcılığı anlamında pek bir şey vaat etmese de sahnenin odağını anlatıya yoğunlaştırmayı beceriyor.

Zümrüt Şehir Üstünde Bir Gölge

Wicked: For Good, anlaşılması pek de zor olmayan bir antifaşist hikayeyi merkezine alıyor. İlk filmde Jeff Goldblum tarafından canlandırılan Oz Büyücüsü, toplumu korku ve dehümanizasyon yoluyla yöneten, sahtekâr ve totaliter bir lider figürü olarak karşımıza çıkmıştı. Elphaba Thropp ise korkunun yönlendirileceği bir kötü karakter olmak karşılığında bu rejimi devirmek ve daha özgür bir Oz Diyarı yaratmak için toplumdan dışlanmayı seçmişti. Elphaba Thropp’un cadı figürünü sahiplenen bir kadın olarak, rejimin en büyük kurbanı olan hayvanları kurtarma motivasyonuyla kahramanlık yolculuğuna çıkması; filmin ekofeminizm açısından da yorumlanmasını mümkün kılıyor.

Filmin bir noktada the Wonderful Wizard of Oz romanına da bağlanması gerekiyordu tabii ki. Wicked: For Good, Dorothy ve üç arkadaşının hikâyesini neredeyse hiç göstermeden ilerliyor. Elphaba’nın iki film boyunca çıktığı yolculuğun sonunda aldığı kararlar doğrultusunda bu karakterler bir araya geliyor. Bu tercihe saygı duymakla birlikte, söz konusu üç arkadaşın hikâyesinin daha yoğun ve dramatik bir şekilde işlenmesini tercih ederdim; fakat film bunu hiç yapmıyor. Bunun yerine, bu karakterler oldukça basit ve hatta yer yer gülünç bir hâlde kalıyor. Filmin ikinci yarısındaki bu bölümler ise epey aceleye getirilmiş ve hızlı geçilmiş izlenimi veriyor.

Sonuç olarak Wicked: For Good, iki saat kırk beş dakikalık süresi boyunca imza anlar taşısa da ilk filmin şaşırtıcı başarısını taşımıyor diyebilirim. İlk filmin başarısı nedeniyle oluşan beklentiyi pek kaldıramıyor, fakat bu onu kötü bir film yapmıyor tabii ki. İki filmlik bu seri, kuşkusuz fantezi müzikal türünün en iyi eserlerinden ikisi kabul edilecektir.

Daha fazla haber ve incelemelerimiz için sitemize ve sosyal medya hesaplarımıza göz atmayı unutmayın.